फजिती……………. अरे बापरे 😲

 

लेखिका : सौ. तृप्ती पाडळकर

        जून महिना, शाळा नुकतीच सुरु झाली होती , आज आमचा पी . टी . चा तास होता पण काल  पावसाने जोरदार हजेरी लावल्यामुळे आज, आम्ही मैदानावर हजर राहू शकणार नव्हतो.  पी. टी. चे  विनोद सर ; नावाप्रमाणेच विनोदी ; हसा व हसवा हेच त्यांचे ब्रीदवाक्य .

         सर वर्गात आले,  सर्वांनी  हसून अभिवादन केले.   बरं , आज आपण मैदानावर जाऊ शकत नाही तर वर्गातच हसण्याचा व्यायाम करूया . आतापर्यंत, अनेकांच्या बाबतीत गमती-जमती घडल्या असतील ,त्यातील एखादी गंमत आज आपण ऐकूया.  कोण बोलेल बरं ? काहींनी हात वर केले . नको ,नको  नेहमीचे चेहरे नको,  कोण बरं ? मागून दुसरा बेंच ,खिडकीजवळील असे सांगून  सरांनी  मला उभे केले . मुले कुजबुजली "लाजाळूचे झाड " कसं बोलेल ? मी कमेंट्स ऐकून खूप घाबरली . तसे सर म्हणाले "अगं आठवीपर्यंत आलीस ,आतापर्यंत  जीवनात गमतीचा प्रसंग नाही ,असे शक्यंच नाही. आज मला बोलतं करायचेच  , असं सरांनी ठरवलं होत वाटतं . मी मनांत गणपतीबाप्पाला हाक मारली , देवा , मला शक्ती दे ,बुद्धी दे आणि मी बोलायला सुरुवात केली .   

       हा प्रसंग मागील वर्षी मे महिन्यात घडला . माझी आत्या सातारा येथे राहते ,तिच्या मुलीचे म्हणजे माझ्या आत्येबहीणीचे लग्न . लग्न सुट्टीत असल्यामुळे सर्वांनीच जायचे ठरवले .साखरपुडा ,हळद आणि लग्नं असा  कार्यक्रम होता. आम्हीं सर्वजण साखरपुड्याच्या आदल्या दिवशी साताऱ्याला पोहचलो . साखरपुडा धामधुमीत झाला ,दोन दिवसांनी हळद व नंतर लग्नं . घरातील पहिलेच लग्न असल्यामुळे आग्रहाचे आमंत्रण ,नातेवाईकच नव्हे तर गावातील बरीचशी मंडळी हळदीला हजर होती . हळदीचा कार्यक्रम रंगतदार झाला ,लहान-मोठे ,स्त्री -पुरुष सर्वांनी एकमेकांना हळद लावून ,गाणी गाऊन मजेने साजरा केला, आम्हीं मुले-मुली फेर धरून नवरीभोवती   नाचत होतो . सूर्य माथ्यावर आला , जेवण तयार झाले ,सर्वत्र जेवणाचा सुगंध पसरला होता. आता मात्र सर्वांना भुकेची जाणीव होऊ लागली.  चला ,चला भुका लागल्यात, वाढायला घ्या ,काका सूचना देऊ लागले तसे सर्वजण सरसावले . परिस्थिती बेताची म्हणून ' बुफे ' ला काट मारून सरळ पंगती ठरवलेल्या होत्या .  जेवणे वाढली , लोकं पंगतीत येऊन बसले . पटा-पटा वाढा ,माणसे भरपूर आहेत काकांच्या सूचना चालूच होत्या .

      तशी माझी चुलतबहीण मला म्हणाली " चल , आपण 'ट्राय ' करूया ", नको -नको काही चुकले तर , मी म्हणाले . काही  घाबरू नकोस ,मी आहे ना ,तिचा सल्ला . चमकदार पत्रावळी त्यावर जिलेबी ,मठठा , वांग्याची भाजी , मसालेभात व  त्यावर तूप . तिने मसालेभात ठरवला व मी त्यावर तूप वाढायचे ठरवले , ती पुढे मी मागे . पहिली पंगत झाली, दूसरी झाली, तिसरी झाली ,माझा आत्मविश्वास वाढला , जमतंय तर आपल्याला , मी स्वतःवर खुश झाले .   आता चौथी पंगत सुरु झाली ,अचानक सूर्यप्रकाश माझ्या डोळ्यासमोर चमकला आणि मी काय केलं ! हे कळायच्या आतच जोरदार हशा पिकला . काय झालं ? मला कळेचना , पहाते तर काय ; पंगतीतील टकला माणूस डोक्यावरील तुपाला हात लावीत होता . अरे देवा ! हे  मी काय केलं ; चमकदार पत्रावळ समजून मी चक्क चकचकीत टकल्यावर तूप वाढले , बापरे ! आईला जर कळले तर ...  ओरडेल ,म्हणेल लक्षंच नसतं कशात , बाबा काय म्हणतील ? हाता -पायांना घाम फुटला , अंगातील शक्तीच नाहीशी झाली .  "गणपती बाप्पा धाव रे ,संकट पडले भारी" २१ मोदकांचा  नैवैद्य दाखवीन, प्लिज .

     आजी नेहमी म्हणते  "जर देवाला मनापासून हाक मारली ,तर तो नक्कीच धावून येतो " आणि काय आश्चर्य ! न रागवता  त्या माणसाने डोक्यावरील अर्थात टकल्यावरील तूप बोटांनी चाखले व हसून म्हणाले 'साजूक तूप आहे वाटतं  '  पुन्हा एकदा हशा पिकला . माझा रडवेला चेहरा पाहून ते हसत म्हणाले " वाढ -वाढ तूप वाढ ,पण यावेळेस मसालेभातावर वाढ ,डोक्यावर नको . त्यांनी दाखवलेला मनाचा मोठेपणा पाहून माझी भीती कुठल्याकुठे पळून गेली , 'सॉरी' म्हणून मी तूप वाढण्यास सरसावले . वर्गातील सर्वांनी जोरदार टाळ्या वाजवल्या ,  मला अगदी स्पर्धा जिकंल्यासारखे वाटले .

    बसतांना सहज माझं लक्ष दाराकडे गेले तर दुसऱ्या तासाचे टिचर उभे होते , म्हणजे, मी तास संपला तरी बोलत होते ,बापरे ! बोलतांना मला भानच राहिले नाही .  सर जातांना सहज म्हणाले " लाजाळूचे झाडं फुललं आहे ".